สาระสำคัญของการมีชีวิตอยู่ บทเรียนจากความพลัดพราก

กชกร ชิณะวงศ์ : เรื่อง

คนเรามักมีเรื่องคาดไม่ถึง ไม่เว้นแม้แต่การลาจาก ทั้งจากเป็นและจากตาย ทุกชีวิตล้วนเสี่ยงต่อการพลัดพรากอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ ฉันเองก็เช่นกัน

เช้านี้ฉันไปทำบุญใส่บาตรให้พ่อ พ่อจากไปร่วม ๗ ปีแล้วแต่ความทรงจำดีๆ ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจฉัน

.

เมื่อก่อนฉันคิดเสมอว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดคนหนึ่ง เกิดในครอบครัวของชนชั้นกลาง พ่อแม่เลี้ยงลูกสามคนอย่างไม่ให้เดือดร้อน พวกเราเติบโตเหมือนเด็กทั่วไป มีอิสระทางความคิดและการตัดสินใจ ฉันเลือกเส้นทางเดินชีวิตของตัวเอง ทำงานสายพัฒนาชุมชนด้วยใจที่รักในการเดินทางและการเรียนรู้เรื่องราวของผู้คน

.

แล้วชีวิตก็ถึงจุดเปลี่ยนสำคัญเมื่อเข้าเรียนต่อในระดับปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในอำเภอศาลายา จังหวัดนครปฐม ที่นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการได้พบใครคนหนึ่งที่ทำให้หัวใจพองโต เบิกบาน และมีความสุข

.

.

ฉันไม่รู้หรอกว่าระหว่างคำว่า “รัก” กับ “หลง” เส้นแบ่งมันอยู่ตรงไหน แต่ที่แน่ๆ เพื่อนฝูงสะท้อนว่าฉันเปลี่ยนแปลงไปมากมาย มีชีวิตชีวา มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะมากขึ้น บ่อยครั้งเพื่อนๆ แอบน้อยอกน้อยใจที่ฉันปลีกตัวจากกลุ่มเพื่อนสนิทกลายเป็นทำตัวติดกับใครคนนั้น

.

หลายคนเอ่ยปากว่าเรียนจบแล้ว คงไม่แคล้วต้องมีข่าวดีของเราทั้งคู่ และก็จริงอย่างที่เขาว่ากัน หลังเรียนจบไล่เลี่ยกันมาและทำงานได้สักพักเราก็ตัดสินใจแต่งงานใช้ชีวิตร่วมกัน

.

ตอนนั้นฉันมองชีวิตตัวเองว่าเป็นเหมือนเทพนิยายที่คงจะจบลงอย่างสวยงาม มีคนที่รักเรา ครอบครัวเล็กๆ ที่น่ารัก บ้าน รถ และหน้าที่การงานที่ดี ฉันฝันเห็นภาพเราสองคนแก่เฒ่าไปด้วยกัน มีลูกหลานห้อมล้อม เพียงเท่านี้ก็มีความสุขที่สุดแล้ว

.

แต่แล้วชีวิตคู่ก็สิ้นสุดเพียงแค่ ๓ ปีผ่านพ้น แม้จะมีโซ่ทองคล้องใจแล้วหนึ่งคน

คนที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดการพลัดพรากในชั่วพริบตาอย่างฉัน แทบเอาชีวิตไม่รอด

.

ช่วงนั้นฉันไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไรท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงที่จู่โจมเข้ามาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ชีวิตที่ไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจรับความจากลามันช่างทรมานนัก

.

นานเหลือเกินกว่าฉันจะฟื้นตัวแล้วค่อยๆ จัดปรับชีวิตใหม่ หันมามองเห็นคุณค่าและศักยภาพในตัวเองที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ในความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น หลายคนอาจมองเป็นเรื่องยากที่จะข้ามให้พ้นจากช่วงเวลาโหดร้าย แต่ชีวิตยังไม่ได้จบลง ชีวิตยังต้องเดินต่อเพื่อตัวเราเองและคนที่เรารัก

.

ช่วงของการจากลาครั้งสำคัญในชีวิต มุมดีๆ ที่เกิดขึ้นคือการทำให้มองเห็นความรักชัดขึ้นในอีกหลายมิติ

.

ฉันได้รู้ว่าใครบ้างที่รักฉัน ใครบ้างที่คอยปลอบโยนและไม่ทิ้งห่างไปไหน ได้เห็นความรัก ความหวังดี และความห่วงใยในแววตาของคนในครอบครัวที่ฉันเคยหลงลืมพวกเขาไปบ้างในขณะที่ตกหลุมรัก

อ้อมกอดของพ่อกับแม่อบอุ่นเสมอ

.

ฉันใช้พลังความรักจากครอบครัวเยียวยาหัวใจและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ตัดสินใจเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเต็มภาคภูมิ ทำงานที่รักและยังคงเดินทางออกไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ชีวิตจากที่ต่างๆ เช่นเคย

.

บางทีต้องขอบคุณการเปลี่ยนแปลงเพราะมันทำให้มองเห็นความรักของคนรอบข้างมากขึ้น ที่สำคัญคือเห็นคุณค่าและความหมายของชีวิตที่เราสร้างมันขึ้นมา เมื่อทบทวนและเข้าใจฉันก็กลับมายิ้มกว้างๆ ได้เหมือนเดิมหรืออาจมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

.

หัวใจฉันเปิดกว้างขึ้น พร้อมที่จะให้อภัยทั้งตัวเรา ตัวเขา มีความมั่นคงในจิตใจเพิ่มมากขึ้น และก้าวเดินต่อไปอย่างมีพลัง

.

ฉันเริ่มมองการจากพรากเป็นเรื่องธรรมดา

“เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป”เป็นเรื่องจริงที่ใช้บทเรียนจากชีวิตค่อยๆ ทำความเข้าใจ

.

การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับชีวิตนับครั้งไม่ถ้วน เมื่อมองทุกอย่างอย่างเข้าใจและมีสติ เราจะข้ามผ่านทุกๆ การเปลี่ยนแปลงไปได้ด้วยดีและภูมิใจที่ยืนหยัดจนถึงทุกวันนี้

การพลัดพรากจากพ่อเป็นอีกหนึ่งการเปลี่ยนแปลงที่ฝึกหัวใจของฉันให้แข็งแกร่ง

.

ความตายไม่บอกล่วงหน้า ความตายทำให้เราพูดคุยสื่อสารกันไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ความตายคือการจากกันชั่วนิรันดร์ ไม่ได้สัมผัส ไม่ได้กอด ไม่ได้ทำกิจกรรมต่างๆ ร่วมกันอีก

.

ความตายคือการฝึกจิตใจให้ยอมรับกฎของธรรมชาติที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ความตายเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ทุกคนเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะร่ำรวยล้นฟ้าหรือเป็นยาจกเดินดินทุกคนล้วนต้องตาย ต่างแค่เวลาว่าจะเร็วหรือช้าเท่านั้นเอง

.

พ่อป่วยด้วยโรคมะเร็งในตับ ตรวจพบอาการเมื่อเข้าสู่ระยะสุดท้ายแล้ว ไม่สามารถผ่าตัดหรือทำอะไรมากไปกว่าการรักษาตามอาการ ไม่นานพ่อก็จากไป

.

ช่วงที่นั่งเฝ้าพ่อข้างๆ เตียงที่โรงพยาบาล ฉันเห็นการเปลี่ยนแปลงและความร่วงโรยของสังขารในแต่ละวันของพ่อ เป็นกระจกสะท้อนให้เห็นอีกมุมของชีวิตว่าวันเวลาเป็นของขวัญที่มีคุณค่ามากที่สุด

.

จงใช้เวลากับสิ่งที่เรารักและรักเราอย่างสุดหัวใจ อยากทำอะไรให้รีบทำ อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง หากอยากบอกรักใครให้รีบบอก อยากกอดใครให้รีบกอด ก่อนที่การจากลาจะมาถึงและทุกอย่างจะสายเกินไป จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจภายหลังว่าทำไมไม่ทำตั้งแต่ตอนนั้น

เพราะไม่มีใครรู้ว่าความตายจะมาถึงเมื่อไร อย่างน้อยๆ ก็ได้บอกและได้ทำในสิ่งที่เราตั้งใจ และเป็นประโยชน์กับโลกใบนี้

.

.

ในทุกๆ การเปลี่ยนแปลงสอนให้ฉันใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทพานพบ ผูกพัน และจากพราก จึงเป็นเสมือนวัฏจักรของชีวิตที่ทุกคนมีโอกาสประสบนับครั้งไม่ถ้วน

.

ณ เวลาที่ต้องพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก เรามักคิดว่าจะอยู่ไม่ได้ แต่เมื่อวันและวัยล่วงผ่าน เราจะรับรู้และเข้าใจชีวิตเพิ่มมากขึ้น

ทำทุกวันให้มีความสุขและมีความหมายทั้งต่อตัวเองและผู้อื่น จนกว่าจะถึงเวลาที่ชีวิตต้องพรากจากทุกสรรพสิ่งเพื่อหวนคืนกลับสู่ดินตราบนิจนิรันดร์

.

สาระสำคัญของการมีชีวิตอยู่คือการเรียนรู้จากทุกเหตุการณ์ ว่าเราจะอยู่เพื่ออะไร

วันนี้ฉันอยู่เพื่อลมหายใจแห่งรักและการรู้ค่าแห่งตน