ฝีเข็มแห่งความสุข

หากใครเคยไปตลาดนัดสวนจตุจักรแถวหลังธนาคารกรุงเทพฯ จะเห็นกลุ่มคนนั่งเย็บผ้าและพูดคุยกันอย่างออกรส พร้อมเสียงหัวเราะดังเป็นระยะๆ อยู่ข้างร้านขายของเก่าที่มีสินค้าทำมือห้อยเรียงรายให้ลูกค้าได้เลือกหลากหลาย ของแต่ละชิ้นนับได้ว่ามีความพิเศษอยู่ในตัว ไม่เคยเห็นที่ไหน แถมยังมีคนเย็บผ้าเทคนิคแบบโบราณให้ได้ดูกันสดๆ

เราลองมาจินตนาการภาพครูสอนเย็บผ้าพร้อมกันนะคะ ผู้หญิงวัยกลางคน ผมยาว ใส่แว่นสายตายาว นุ่งผ้าซิ่น เรียบร้อย…ที่กล่าวมาก็ถูกครึ่งหนึ่งไม่ตรงเสียทีเดียว พี่แนล สมพร อินทรประยงค์ เป็นผู้หญิงวัยกลางคน ที่โกนผมครึ่งหัวเหลือจุกตรงกลางไว้ผูกรวบ ใส่แว่นตา ก็ใช่…แต่กรอบกลมข้างเหลี่ยมข้าง นุ่งเสื้อผ้าที่ตัดเย็บเองกับมือจึงโดดเด่นไม่ซ้ำใคร มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะตลอด

ตอนแรกพี่ไม่ได้สอนเย็บผ้า แต่พอดีมีคนที่ซื้องานพี่ไป มาขอให้พี่สอน เป็นผู้ชายด้วยนะ ก็เลยเริ่มตั้งแต่นั้นมา จนถึงตอนนี้ก็ประมาณ 20 กว่าคนแล้ว พี่พยายามทำให้ตรงนี้เป็นถนนศิลปะ ดึงคนให้เข้ามาใกล้ธรรมชาติ

พอมาตรงนี้ทุกคนเท่ากัน ไม่ว่าใครจะทำการงานอะไร พี่ชอบบรรยากาศแบบนี้ มันหาซื้อที่ไหนไม่ได้ เราจะไปจ้างให้เขามาหัวเราะก็ไม่ได้

พี่แนลเป็นศิลปินที่ถ่ายทอดผลงานศิลปะผ่านการเย็บผ้า เน้นผ้าจากใยธรรมชาติ และย้อมสีจากธรรมชาติ ทั้งผ้าเก่า ผ้าใหม่ จากในประเทศและต่างประเทศ ทำให้ผ้าจากหลายแหล่งที่มามีความพิเศษในแบบฉบับของพี่แนลเอง ด้วยเหตุนี้แม้แต่สมาชิกกลุ่มพรรคกระยาจกก็ยังมาเป็นนักเรียนให้พี่แนลสอนเย็บผ้าด้วยมือ สร้างสรรค์ผลงานโดยไม่ใช้จักรเย็บผ้า นักเรียนคนหนึ่งก็เล่าให้ฟังด้วยว่าเมื่อก่อนใช้แต่ของแบรนด์เนม แต่เดี๋ยวนี้ถือแต่กระเป๋าที่เย็บเอง

ระหว่างการสัมภาษณ์ พี่แนลไม่ได้นั่งอยู่นิ่ง ยังคงดูแลลูกค้าที่ผ่านไปมาทั้งขาจร ขาประจำ ชาวไทย ชาวต่างชาติ และทักทายเพื่อนฝูงที่แวะเวียนมาหา เรียกได้ว่าต้องพูดคุยพบปะผู้คนตลอดเวลา แต่ยังไม่เคยเห็นพี่เขาบ่นสักคำ แม้จะเจอลูกค้าถามราคา ต่อราคา บ่อยครั้งที่มาเพราะอยากคุยกับแก แกก็พร้อมจะตอบและอธิบายถึงวิธีการเย็บด้วยมือและแหล่งที่มาของผ้าด้วยรอยยิ้ม

คนที่เขาเก่งๆ เขาไม่ได้เกิดมาแล้วเก่งเลย เขาต้องทำอะไรมาแล้วหลายๆ อย่าง ทำบ่อยๆ จนเก่ง เราก็พยายามทำอะไรเอง ไม่ขอ เราจะได้ไม่ต้องมาน้อยใจเวลาเขาไม่ทำให้ เพราะเราไปคาดหวังไว้ การทำงานมันไม่ได้แบ่งเพศ ใครๆ ก็ทำได้ ทำงานทุกอย่างต้องมีสติ พอไม่มีปุ๊บฝีเข็มมันจะฟ้องเลย พอเราชำนาญ เราเห็นฝีเข็มคนอื่น เรารู้เลยคนนี้เป็นยังไง เวลามันคิดมากๆ มันคิดไม่ตกนะ แต่พอเลิกคิด ความรู้มันมา เดี๋ยวก็คิดออก บางทีใช้หมุนๆ เข็มเอาก็ได้ให้รู้ว่าถือเข็มอยู่นะ เรียกสติ

ได้เพื่อน ได้รอยยิ้ม ได้เสียงหัวเราะ

ประโยคสุดท้ายของการสัมภาษณ์ สะท้อนถึงความเรียบง่ายในวิถีการมีความสุขกับงานของพี่แนล ทำหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบให้เต็มความสามารถ มีสติ สมาธิ แต่ไม่เคร่งเครียด แล้วบรรยากาศรอบข้างเราก็จะดีไปเอง พลังงานดีๆ รอบๆ ตัวก็จะเกิด ไม่ว่าใคร ก็ทำได้