อ่านจบแล้ว ผมต้องกลับมาคิดว่าขายชีวิตอยู่หรือเปล่า
“เวลาของคุณ ราคาเท่าไหร่” มนุษย์ใส่สูทถามเสียงเรียบๆ
“ผมไม่ขาย” นาฬิกาตอบหนักแน่น
“เวลาของผมมีไว้ เพื่อใช้ชีวิตอย่างที่อยากใช้ การบอกเวลาคือชีวิตของผม”
“ไม่มีเงิน แล้วคุณจะบอกเวลาได้อีกนานแค่ไหน ถ่านหมดคุณก็ต้องหยุด”
นาฬิกาเริ่มเดินตะกุกตะกัก
“ถ้าคุณช่วยให้ผมรวยพอ วันนึงคุณจะมีเงินมากพอซื้อถ่านบอกเวลาได้ไม่รู้หมด”
นาฬิกาหยุดเพื่อรับเงิน ก่อนจะกลายร่างเป็นมนุษย์ใส่สูทอีกคน
“วันนั้นจะไม่มีวันมาถึงคุณนาฬิกา ไม่มีใครที่อยากหยุดรวยหรอก”
………………….
“ความฝันของชั้นไม่ได้มีไว้ขาย” ดินสอเขี่ยเงินคืนมนุษย์ใส่สูท
“ไม่ขาย แล้วคุณจะเอาเงินที่ไหนกิน” มนุษย์สูทยิ้มเย้ยหยัน
“ชั้นจะหาเงินจากการทำความฝัน ชั้นจะเขียนเรื่องดีๆที่โลกมองไม่เห็น เรื่องที่ทำให้โลกหมุนรอบความรัก”
“จะมีซักกี่คนที่อ่าน คุณก็รู้โลกนี้หมุนรอบเงิน ไม่ได้หมุนรอบความรัก หรือคุณอยากอดตาย”
ดินสอขีดฆ่าสับสนไปมา มนุษย์ใส่สูทยื่นเงินให้อีกครั้ง ร่างของดินสอค่อยๆกลายเป็นมนุษย์ใส่สูท
“ต่อไปนี้ ความฝันของคุณคือทำเงินให้ผม…เท่านั้น”
………………….
“เก็บเงินของคุณ แล้วเดินออกไปได้แล้ว” ดอกกุหลาบเมินหน้ามนุษย์สูท
“ทำทุกสิ่งเพื่อความรัก ? คุณไม่คิดเหรอว่ามันโรแมนติคเกินไปสำหรับโลกใบนี้” มนุษย์ใส่สูทตอบ
“คุณไม่มีความรัก คุณไม่เข้าใจ”
“เงินซื้อได้ทุกสิ่ง ทั้งเวลา ความฝัน และผมกำลังซื้อความรัก ผมรักเงินที่สุด”
“คนที่รักเงิน ไม่รู้จักความรัก”
“ผีเสื้อต้องดูดน้ำหวานจากคุณ คุณต้องมีเงินเพื่อดูแลตัวเอง เพื่อผีเสื้อ”
กุหลาบคอตก กลีบของมันค่อยๆแห้ง
“รับเงินก้อนนี้ไป แล้วคนที่คุณรักจะสบาย”
“ฉันทำเพื่อความรัก ไม่ใช่เพราะเงินเป็นพระเจ้า คุณจำไว้นะ” ดอกกุหลาบร่วงหล่นก่อนจะกลายเป็นมนุษย์ใส่สูท
“ถึงตอนนี้ สิ่งที่คุณจำได้มีแค่ทำให้หุ้นของผมขยับขึ้นไม่รู้จบ”
“คนทุกคนยอมขายสิ่งที่ตัวเองรัก เพื่อสิ่งที่ตัวเองรัก
ความกลัวของพวกเขา ทำให้ผมรวยขึ้น” มนุษย์ใส่สูทพูดกับตัวเอง ก่อนจะหันมาหาคนอ่านพร้อมแววตาเหยียดและรอยยิ้มเย็นชา
“แล้วชีวิตของคุณล่ะ ราคาเท่าไหร่”
………………….
เพราะเรายุ่งเกินกว่าจะมองชีวิต
ตอนที่ 8: มนุษย์ใส่สูท
เครดิต: facebook.com/yodboonchai
