เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า จนกระทั่งได้อ่านเรื่องนี้

“นี่ตัวเรา…ไม่มีค่าขนาดนั้นเลยหรือ…”
เลขศูนย์นั่งอยู่คนเดียวในมุมเงียบๆที่ไม่มีคนสนใจ

น้ำตาของมันค่อยๆไหล
“เธอเป็นอะไรเหรอ” น้ำตาถาม

“ตั้งแต่เด็กพ่อแม่รัก 1 2 3 4 5 6 7 8 9 มากกว่าฉัน
ชอบว่าฉันทำไมถึงไม่มีค่าเหมือนน้องๆ
ฉันรู้ตัวว่าไม่มีอะไรดี แต่ก็พยายามทำดีที่สุด เผื่อพ่อแม่จะหันมามองฉันบ้าง
ไปยืนต่อหลังน้องทุกคน 10 100 100000000 อย่างเงียบๆ
เพื่อให้น้องแต่ละคนโดดเด่นที่สุด ไม่ต้องมีฉันเข้าไปกวน
เวลาบวก ลบ กับน้องๆ ฉันจะทำตัวลีบๆ
น้องๆจะได้ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพราะฉัน
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครสนใจ
และเลิกมองฉันในที่สุด
ฉันไม่มีค่าจริงๆ”

“เราก็เหมือนกับเธอ” น้ำตาบอก
“ทุกคนบอกว่าเราชอบมาตอนที่เขาอ่อนแอ บ้างก็ว่าชอบมากับความเสียใจ
เราเป็นแค่ตัวซวยสำหรับเขา”

“แต่ฉันชอบเธอนะ” เลขศูนย์โพล่งขึ้นมา
“เธอเป็นสิ่งเดียวที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน
ทั้งตอนที่ฉันเสียใจที่สุด หรือดีใจที่สุด
เธอทำให้ฉันรู้สึกโล่ง ทุกครั้งที่มา”

“เราเองก็ชอบความว่างเปล่าในตัวเธอ” น้ำตายิ้ม
“ไม่ว่าจะถูกคูณ หรือถูกหาร เธอก็ไม่ปล่อยตัวเองขึ้นลงตาม
เพราะเธอว่าง เธอจึงช่วยน้องๆให้เขามีค่าในแบบเขา
ความว่างเป็นสิ่งสวยงามในเอกภพนี้
และในเรื่องของความว่างเปล่า ไม่มีใครดีเท่าเธอ”

ทั้งสองนิ่งเงียบ ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นเมื่อคนผุพัง 2 คนมองเห็นอะไรบางสิ่งในกันและกัน

“เราต้องไปแล้ว
ไม่ว่าเธอจะดีใจหรือเสียใจที่สุด ฉันก็จะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเธออีกครั้ง” น้ำตาพูดก่อนจะเหือดแห้งไป

“ฉันเองก็จะเป็นเลขไม่มีค่าเลขเดิมของเธอ”

เครดิต: facebook.com/yodboonchai