Q: ทำอย่างไรให้มีความสุขควบคู่กับการทำงานที่มีการแข่งขันสูงในปัจจุบัน
Q: ทำอย่างไรให้มีความสุขควบคู่กับการทำงานที่มีการแข่งขันสูงในปัจจุบัน
A: คำถามนี้ต้องเริ่มต้นพิจารณาก่อนว่า เราทุกข์จากอะไร มีการแข่งขันสูงแล้วมันทำให้เราทุกข์ได้อย่างไร? คงมีคำตอบหลากหลาย แต่ลงเอยที่กลัว หรือกังวล เช่น กลัวจะสู้เขาไม่ได้ กลัวตกตัวชี้วัด กลัวทำไม่ได้ กังวลว่า ถ้าทำได้ไม่ดีจะไม่ผ่านการประเมิน กลัวถูกไล่ออก ฯลฯ เต็มไปด้วยความกลัว ความกังวล เราก็เลยทำงานโดยมีแรงหนุน แรงผลักดันจากความกลัว ความกังวล
เป็นการทำงานภายใต้ภาวะกดดันที่เราสร้างขึ้นเองคือความกลัว ความกังวลตลอดเวลา ความกลัวความกังวลก็ตามติดอย่างกระชั้นชิด อย่างนี้เหนื่อย และไม่มีความสุขแน่ พอทำงานเสร็จก็แค่รู้สึกโล่งอก รอดไปที ไม่รู้สึกมีความสุขมีความภูมิใจ เหมือนวิ่งหนีอะไรมา พอหนีพ้นคืองานเสร็จก็แค่ได้พัก บางทียังไม่ทันหายเหนื่อยงานใหม่มาก็ต้องออกวิ่งอีก วิ่งหนีความกลัว หนีความกังวล
ในความเป็นจริงเราหนีความกลัว ความกังวลไม่ได้ เพราะมันอยู่กับความคิดของเราเอง เผลอไปคิดถึงงานความกลัว ความกังวลก็มาห้ามไม่ได้ ทำอะไรกับมันไม่ได้
สิ่งที่ทำได้คือฝึกที่จะให้ใจตั้งมั่น ไม่หลงไปกับความกลัว ความกังวลมาก คือหลงคิดไป ปรุงแต่งไปอย่างโน้นอย่างนี้ ถ้าทำไม่ได้โดนตัดเงิน โดนไล่ออกจะทำอย่างไร แล้วถ้าอย่างนั้น แล้วอย่างนี้…..ยาวเป็นขบวนรถไฟ ที่ทุกข์นั้นก็ตรงยาวเป็นขบวนรถไฟนี่แหละ ไม่ได้ทุกข์เพราะการแข่งขันอะไรหรอก
การแข่งขันสูงเป็นเพียงปัจจัยส่งเสริมหรือเอื้อให้เราเกิดความกลัว ความกังวลได้ง่ายขึ้น ไม่ได้เป็นเหตุให้เราทุกข์โดยตรง นึกถึงการแข่งขันกีฬา คู่แข่งเยอะมาก กลัวแพ้ แต่ก็สู้ ไม่ท้อเพราะโค้ช เพื่อน ครอบครัว คนใกล้ชิดเป็นกำลังใจ หรือถ้าไม่มีใครเลย แต่เป็นคนที่ได้เรียนรู้ ได้ฝึกฝนพัฒนาจิตใจมีสติ มีใจตั้งมั่นก็สามารถให้กำลังใจตัวเองเป็น มีคำปลอบใจให้ตัวเองได้ พร้อมเผชิญสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น ความกลัว ความกังวลที่เข้ามาก็เป็นอุปกรณ์ให้เกิดสติรู้เนื้อรู้ตัว แล้วตั้งใจทำงานเต็มที่ เต็มความสามารถ มีความสุขที่ได้ทำงาน ได้ใช้ความรู้ ความสามารถของตนอย่างเต็มที่ สุดท้ายผลงานจะเป็นอย่างไรก็สุดแล้วแต่ ไม่สามารถบังคับกะเกณฑ์อะไรได้ พร้อมรับผล ถ้าหากผลออกมาแล้วทำให้ต้องโดนตำหนิ โดนตัดเงิน หรือให้ออก ก็ย่อมเสียใจบ้างเป็นธรรมดา ไม่เผลอไม่หลงไปตำหนิติโทษตัวเอง หรือโกรธแค้นนายจ้าง ยอมรับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เหมือนผลกีฬาที่เราแพ้ก็ย่อมมีคนไม่พอใจ ต่อว่าด้วยความผิดหวังเป็นธรรมดา ถ้าเราฝึกฝนจิตใจมาดีก็เข้าใจได้ รับได้ เผลอไปโกรธ เผลอไปน้อยใจบ้างก็ชั่วครู่ ไม่หลงจมไปนาน ความทุกข์ก็ไม่อยู่นาน
สำหรับหัวหน้า ถ้าไม่อยากให้ลูกน้องเครียด มีความทุกข์ ก็กรุณาทำตัวเป็นโค้ชที่ดี เอาใจใส่ ชี้แนะ ไม่ข่มขู่ บอกให้ทำเต็มที่ จิตใจเบิกบาน ผลเป็นอย่างไรก็นั้นค่อยเอามาเป็นบทเรียน เป็นแบบฝึกหัดพัฒนากันต่อไป
สรุปคำตอบสำหรับคำถามนี้คือ ทุกคนต้องหมั่นฝึกฝนพัฒนาจิตใจของตนเองให้มีสติ มีความตั้งมั่น มั่นคง พร้อมเผชิญสภาวะกดดันต่าง ๆ จะทำได้แค่ไหนก็ไม่สำคัญ ขอให้เริ่มเสียบัดนี้
พอไหวไหมครับ สำหรับคำตอบ ไม่แนะนำอะไรอย่างอื่นมากเพราะรู้กันหมดแล้ว แต่ไม่ฝึก ไม่ปฏิบัติกัน
ขอบคุณครับ
ชัชวาลย์
